بعضیوقتا آدم یهو بین تمام مشکلات و گرفتاری ها، بین اون همه کاری که ریخته سرش دوسداره یه لیوان قهوه دبش بخوره. از اونایی که کلی لفت و لعاب داره. از اونایی که وقتیتریلی چرخ زندگی ازت رد میشه و لهت میکنه به دادت میرسه و خاکا رو از رو زانوتمیته و میگه: ((ناراحت نباشیا. این تریلیا کارشونه. هی میان از روت رد میشن و میرن، ککشونم نمیگزه که هر دفعه این همه آدمو له و لورده میکنن. تازه ناراحتم میشن وقتیبهشون خوش آمد گویی نمیکنی ((!ازاونایی که بوش آدمو تا نا کجا آباد میبره و با بی رحمی همونجا ولت میکنه و حتی باخودش نمیپرسه حالا چجوری میخواد با این حسرت کنار بیاد؟
تواین وقتا که حتی حوصله نداری فاصله ی بین تخت تا کمدتو طی کنی چه بشه بخوای تااونور شهر بری تا یه فنجون اسپرسو پر از کف بخوری، باید تو خونه ات یه کافی شاپ راهبندازی!
یهکافی شاپ کوچولوعه نقلی گوشه خونه ات! کافی شاپی که هر روز با یه طعم خفن تر و رویاییتر ازت استقبال کنه و همه ی اون تریلی ها رو زیر پاش مثله مورچه له کنه!!!! حتی بافک کردن بهشم کلی ته دلت غنج میره!!! پس نظرت چیه فقط با کلیک روی "کافی شاپتوبساز" کافه کوچولو خودتو راه بندازی؟؟؟
درباره این سایت